دسته‌بندی: فیزیک

مخروط زمانی یا مخروط نوری یک رویداد، رویدادهایی را نشان می دهد که می توانند در گذشته یا آینده آن رویداد قرار گیرند. برای پی

انقباض طول، کوچک شدن طول اجسام در جهت حرکت برای ناظرهای متحرک، نسبت به ناظری است که آن جسم خاص را ساکن ارزیابی می کند.

اتساع شاید واژه سنگینی باشد. این واژه در اصل یعنی کشیدگی که یعنی زمان کش می آید یا کند می شود. این واقعه از دیدگاه

نمودار مینکوفسکی ابزار هندسی برای توصیف و حل مسائل نسبیت است. همانطور که پیش تر بحث کردیم؛ برای راحتی در دستگاه یکایی قرار می گیریم

پیشتر پی بردیم که دیگر خبری از زمان مطلق در چارچوب نظریه نسبیت خاص نیست. زمان و همزمانی نیز مفهومی نسبی دارند و از چارچوبی

در فصول قبل پی بردیم که تبدیلات ساده انگارانه گالیله نمی تواند به درستی اتفاقات فیزیکی درک شده مابین دو ناظر را توصیف کند. تبدیل

اصل نسبیت خاص مشهور آلبرت اینشتین در 1905، راه حلی قاطع بر معمای اتر ناپیدا بود. اصل نسبیت خاص به سادگی بیانگر معادل بودن تمامی

دوباره به این مسئله برمی گردیم که فضای مطلق چگونه از دیگر چارچوب های لخت متمایز می شود. در دوران باستان، ارسطو معتقد بود تمامی

مفهوم پایه ریزی شده فضای مطلق توسط نیوتن منتقدین متعددی داشت. از هویگنس، جرج بارکلی و لایب نیتس که تقریبا معاصر او بودند تا ماخ

فضای مطلق ایده ای زیربنایی برای نظریات نیوتن بود. نیوتن این گونه استدلال میکرد که اجزای فضا بخش هایی بدون تغییر مکانی و با جایی