دانشمندان یک چشم الکتریکی کوچک که برای میکرورباتها طراحی شده بود را ساختهاند که در نهایت میتواند برای کمک به افراد نابینا مورد استفاده قرار گیرد. به نظر میرسد بینایی مصنوعی در شرف تبدیل شدن به واقعیت است.
ساینسیو – به نقل از ایسنا و دیلیمیل، محققان دانشگاه ایالتی جورجیا این دستگاه را با استفاده از یک سیستم انباشته عمودی (vertical stacking system) ساختهاند که امکان کاهش اندازه آن و کار در سطوح میکرو را فراهم میکند.
هدف این تیم که “سیدونگ لی”(Sidong Lei) استادیار فیزیک، آنها را رهبری میکند ساخت دوربینی در مقیاس کوچک است که بتواند به عنوان چشم رباتهای کوچک عمل کند. این رباتها میتوانند به مکانهایی که برای انسانها و رباتهای بزرگتر امکانپذیر نیست دسترسی پیدا کنند.
به گفتهی این تیم، در آینده از این فناوری میتوان برای بازگرداندن بینایی به افراد نابینا یا بهبود درک رنگ در افراد کوررنگ استفاده کرد.
این دستگاه از روشهای مصنوعی برای شبیهسازی فرآیندهای بیوشیمیایی استفاده میکند که امکان دیدن را به انسان میدهد و گامی در جهت ساخت دوربین برای رباتهای کوچک است.
پروفسور لی میگوید: این دستگاه، تشخیص رنگ را در مقایسه با نسل قبلی دستگاههایی با اندازه مشابه، بهبود میبخشد و این مهمترین عملکرد بینایی است. حسگرهای رنگ معمولی فضای زیادی اشغال میکنند و تشخیص رنگ آنها دقت پایینتری دارد. به خوبی میدانیم که بیش از ۸۰ درصد اطلاعاتی که در تحقیقات، صنعت، پزشکی و زندگی روزمره به دست میآوریم با استفاده از بینایی کسب میشود. هدف نهایی تحقیقات ما توسعه دوربینهایی کوچک برای میکرورباتهایی است که میتوانند وارد فضاهای باریک شوند و افقهای جدیدی در تشخیص پزشکی، مطالعات محیطی، تولید، باستانشناسی و موارد دیگر بگشایند.
لی و گروهش میگویند که ساختار عمودی حسگر رنگ قابلیت تشخیص دقیق رنگ را فراهم میکند و میتواند طراحی سیستم لنزهای نوری را سادهتر کند.
نینگشین لی(Ningxin Li)، دانشجوی کارشناسی ارشد که بخشی از تیم تحقیقاتی بود، میگوید: پیشرفتهای اخیر در فناوری، امکان ایجاد طراحیهای جدید را فراهم میکند.
محققان بر این باورند که کشف آنها میتواند روزی به افراد دارای اختلال بینایی کمک کند. لی میگوید: این فناوری برای توسعه چشمهای الکترونیکی زیستتقلید(Biomimetic) ضروری است.
تشخیص با کیفیت رنگ و تصویر روزی میتواند امکانات جدیدی برای افراد دچار اختلال بینایی فراهم کند. این یافتهها در مجلهی “ACS Nano” منتشر شده است.