دستگیری پروتئین قاتل با روشی جدید

دستگیری پروتئین قاتل با روشی جدید

محققان “موسسه تحقیقات پزشکی والتر و الیزا هال”(WEHI) در مطالعه اخیرشان اظهار کرده‌اند، یک روش مولکولی جدید به نام “freeze frame” به آنها اجازه می‌دهد تا مراحل اصلی چگونگی از بین بردن سلول‌ها توسط پروتئین MLKL را مشاهده کنند.

ساینسیو – به نقل از ایسنا، پروتئین‌های کوچکی به نام “مونوبادی”(monobodies) برای منجمد کردن MLKL در مراحل مختلف هنگامی که از حالت خاموش به حالت فعال حرکت می‌کند، استفاده می‌شود. این یک فرایند کلیدی است که یک شکل التهابی مرگ سلول به نام نکروپتوز را امکان‌پذیر می‌کند.

محققان قادر به نقشه‌برداری از چگونگی تغییر ساختار سه بعدی MLKL بودند. این یک رویکرد جدید بالقوه برای جلوگیری از نکروپتوز به عنوان درمانی برای بیماری‌های التهابی است.

پروتئین قاتل MLKL سلول‌ها را از طریق یک فرآیند التهابی به نام نکروپتوز از بین می‌برد. فناوری مونوبادی محققان را قادر ساخته است تا بتوانند هنگامی که MLKL فعال شده و شروع به از بین بردن سلول می‌کند، اشکال مختلف MLKL را ثبت کنند. درک چگونگی تغییر شکل سه‌بعدی MLKL ممکن است به تولید داروهایی منجر شود که از نکروپتوز جلوگیری می‌کنند و می‌توان از آنها به عنوان درمانی برای بیماری‌های التهابی استفاده نمود.

نکروپتوز یک نوع برنامه‌ریزی شده از نکروز، یا مرگ التهابی سلول است. به‌طور معمول، نکروز با مرگ ناگهانی بی‌برنامه سلولی ناشی از آسیب سلولی یا نفوذ پاتوژن‌ها شناخته می‌شود.

محققان گفتند که MLKL در یک مجموعه پروتئینی به نام “نکروزوم” فعال شده و به سیگنال‌های خارجی پاسخ می‌دهد.

سارا گارنیش از محققان این مطالعه گفت: در حالی که می‌دانیم کدام پروتئین‌ها MLKL را فعال می‌کنند و این شامل فسفوریلاسیون پروتئین است اما تاکنون هیچ کس نتوانسته است جزئیاتی درباره نحوه تغییر MLKL در سطح ساختاری مشاهده کند. فناوری جدید  به نام “مونوبادی” کلید آشکار کردن تغییر MLKL بود. ما از مونوبادی‌هایی که به طور خاص به اشکال مختلف MLKL متصل می‌شوند، برای گرفتن این سلول‌ها استفاده کردیم.

وی ادامه داد: این مونوبادی‌ها مانع از خارج شدن MLKL از این اشکال می‌شود. ما از زیست‌شناسی ساختاری برای تولید نقشه‌های سه‌بعدی از این اشکال استفاده کردیم. این موارد اولین شواهد رسمی را در مورد چگونگی تغییر شکل MLKL پس از فعال شدن ارائه می‌دهند.

یافته‌های این مطالعه که در مجله “Nature Communications” منتشر شده است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *