ساینسیو – به نقل از ایسنا، شاید جمله “ویتامین‌ات را بخور”، در آینده جای خود را به جمله “نانوذرات سرامیکی‌ات را قورت بده” بدهد. با پرداختن پژوهش‌های فضایی به نانوذراتی که از سلول‌ها در برابر دلایل متداول آسیب محافظت می‌کنند، این امکان افزایش می‌یابد.
هنگامی که سلول، تعادل طبیعی الکترون‌ها را در مولکول‌های سازنده از دست می‌دهد، “استرس اکسیداتیو”(Oxidative stress) در بدن رخ می‌دهد. این یک اتفاق متداول و بخشی از متابولیسم بدن است اما نقش مهمی را نیز در روند پیری و بروز مشکلاتی مانند نارسایی قلبی، آتروفی عضلانی و پارکینسون بر عهده دارد.
بهترین راه برای حفظ تعادل بدن و پیشگیری از استرس اکسیداتیو، داشتن یک رژیم غذایی سالم و مصرف ویتامین کافی است اما نانوذرات نیز نتایج امیدوارکننده‌ای در حفظ تعادل سلول‌ها داشته‌اند.
بررسی‌ها نشان داده است که فضانوردان در فضا به خاطر دریافت اشعه اضافه و شناور بودن در بی‌وزنی، از استرس اکسیداتیو بیشتری رنج می‌برند؛ به همین دلیل پژوهشگران “موسسه فناوری ایتالیا”(IIT) مشتاق شدند تا بدانند که آیا نانوذرات می‌توانند در “ایستگاه فضایی بین‌المللی”(ISS) نیز همان تاثیر روی زمین را داشته باشند.
پژوهشگران، سلول‌های عضلانی که دانشمندان آژانس فضایی اروپا (ESA) در یک انکوباتور در ایستگاه فضایی بین‌المللی کشت کرده بودند، برای این پژوهش به کار بردند. این سلول‌ها پس از کشت، منجمد شده بودند.
“جیانی سیوفانی”(Gianni Ciofani)، از پژوهشگران این پروژه گفت: پس از مقایسه نمونه‌های منجمد، اثر قابل توجهی را در سلول‌های درمان شده با نانوذرات سرامیک مشاهده کردیم. به نظر می‌رسد اثری که ما کشف کرده‌ایم، موجب می‌شود که نانوذرات مانند ویتامین‌ها بهتر و طولانی‌تر کار کنند.
نانوذرات در سطح میکروسکوپی، ویژگی‌های امیدوارکننده‌ای را نشان می‌دهند. گروهی از متخصصان ایتالیایی، سال‌ها به بررسی این مواد کوچک غیرآلی و تحلیل رفتار آنها پرداختند. برخی از این مواد، ویژگی‌های مغناطیسی دارند و برخی دیگر قادر به تحریک الکتریکی هستند.
سیوفانی ادامه داد: این آزمایش، به ارائه نمونه‌هایی عالی برای تحلیل توالی آران‌ای منجر شد. انجام دادن پژوهش‌های فضایی، به بررسی‌های آزمایشگاهی شباهتی ندارد زیرا ما نمونه‌های کمی در اختیار داریم و مجبوریم بررسی خود را در روزهایی مانند روزهای پرتاب و فرود انجام دهیم و نمونه‌ها را ذخیره کنیم.
“فرضیه بچه فضانوردان”(Baby astronauts hypothesis)
این پژوهش، اطلاعاتی را به فرضیه بی‌وزنی بچه فضانوردان اضافه می‌کند. تغییراتی که در بافت عضله صورت مشاهده شدند، به نحوه رشد بافت نوزاد در رحم مادر شبیه هستند.
“گیادا گنچی”(Giada Genchi)، از پژوهشگران این پروژه گفت: برخی از پژوهشگران، شباهت‌هایی را در نحوه سازگاری بدن انسان با شرایط زندگی در فضا و شناور بودن نوزاد در رحم مادر مشاهده کرده‌اند.
نمونه‌های با کیفیت بافت عضلانی که این گروه پژوهشی به کار برده‌اند، بیشتر از نمونه‌های به کار رفته در آزمایش‌های مشابه مورد بررسی قرار گرفته‌اند. هنوز موارد بسیاری برای یادگیری در این زمینه وجود دارند که موضوعاتی مانند یافتن بهترین روش برای به کار بردن نانوذرات سرامیک و بررسی مدت زمان داشتن اثر محافظتی را در بر می‌گیرند.
این پژوهش، در مجله “Nanomedicine” به چاپ رسید.