نزدیکترین دنیای بیگانه به منظومه شمسی ما که تنها ۴ سال نوری از ما فاصله دارد، ممکن است اقیانوس‌هایی مانند زمین داشته باشد.
ساینسیو – به نقل از ایسنا، حیات بیگانه ممکن است نزدیک‌تر از آن چیزی باشد که فکرش را می‌کردیم.
وجود حیات و قابلیت سکونت در سیارات سنگی به اندازه زمین به عوامل مختلفی از جمله ترکیب شیمیایی و ساختار داخلی آنها بستگی دارد. اینها همراه با فاصله‌ی سیاره از ستاره میزبان خود و خصوصیات آن، اساساً شرایط میزبانی از حیات و قابلیت سکونت را نه تنها در همسایگی ما، بلکه برای سیارات فراتر از منظومه شمسی نیز شکل می‌دهند.
بر اساس یک مطالعه پیش چاپ، نزدیکترین منظومه ستاره‌ای به زمین احتمالا میزبان حداقل یک سیاره سنگی در منطقه‌ی قابل سکونت خود است و ممکن است ظرفیت ذخیره آب معادل با زمین را داشته باشد.
به عبارت دیگر، نزدیکترین دنیای بیگانه به منظومه شمسی ما ممکن است اقیانوس‌هایی به اندازه زمین داشته باشد.
“هائیانگ وانگ” نویسنده اصلی این مطالعه که محقق فوق دکتری در گروه زیست‌پذیری سیارات فراخورشیدی در موسسه فناوری فدرال زوریخ (ETH) است، با چندین دانشمند دیگر برای توسعه مدلی کار کرد که ترکیب سیارات سنگی را به شکل غیرمستقیم مطالعه می‌کند و شرایط ستاره میزبان آنها را تجزیه و تحلیل می‌کند.
این روش برای نزدیکترین ستاره‌های شبیه به خورشید مانند آلفا قنطورس A و B که سه‌گانه‌ای از ستارگان را به همراه “پروکسیما قنطورس” تشکیل می‌دهند، برای تخمین ترکیب هر سیاره سنگی و زمین‌مانندی که در منطقه قابل سکونت “آلفا قنطورس” قرار دارند، به کار گرفته شد.
این مدل‌سازی نشان می‌دهد که فضای داخلی و اتمسفر اولیه این سیارات چگونه می‌تواند باشد و محققان دریافتند که در مقایسه با زمین، سیاره‌ای واقع در منطقه قابل سکونت منظومه “آلفا قنطورس” احتمالاً دارای یک سیاره شبیه به زمینِ اولیه است که تحت سیطره سیلیکات‌ها است و غنی از گونه‌های حاوی کربن مانند گرافیت و الماس است.
سیاراتی که به دور منظومه “آلفا قنطورس” در فاصله ایمن از ستارگان میزبان خود می‌چرخند نیز احتمالاً دارای هسته آهنی کمی بزرگتر از زمین و تقریباً همان ظرفیت از ذخیره آب هستند.
ممکن است فکر کردن به زندگی در آنجا خیلی زود باشد. بر اساس این مطالعه، سیاره‌های موجود در آنجا احتمالاً جوی بسیار شبیه به روزهای اولیه زمین در عصری به نام «نخست‌زیستی”(Archean) دارند که تقریباً ۴ تا ۲.۵ میلیارد سال پیش در زمین حاکم بوده است. در تاریخ باستانی سیاره ما این دوران، زمانی بوده که سطح زمین سرد شده بود و قاره‌ها شروع به شکل‌گیری کردند و اولین نشانه‌های حیات بدوی ظاهر شد. در حالی که در این مرحله روی زمین، آب مایع وجود داشت، اما احتمالا بسیار اسیدی بوده و اتمسفر به شدت فاقد اکسیژن آزاد بوده است.
علاوه بر این، در حالی که هر دو ستاره آلفا قنطورس A و B از بسیاری جهات شبیه به خورشید خودمان هستند، فلزینگی آنها تقریباً ۷۲ درصد بیشتر از خورشید ما است که می‌تواند روند تراکم و تبخیر را در یک سیاره سنگی در منطقه قابل سکونت آنها تغییر دهد.
در اخترشناسی و کیهان‌شناسی، “فلزینگی”(Metallicity) نشان‌دهنده نسبتی از جرم یک جسم نجومی است که از عنصرهایی به جز هیدروژن و هلیوم ساخته شده است. از آنجا که ستاره‌ها که بیشترِ جرم مرئی جهان را ساخته‌اند، بیش از هر چیز از هیدروژن و هلیوم ساخته شده‌اند، اخترشناسان برای سادگی، همه عنصرهای سنگین‌تر از این دو عنصر را فلز می‌نامند. از این رو سحابی‌ای که دارای مقدار زیادی کربن، نیتروژن، اکسیژن و نئون باشد، پُرفلز دانسته می‌شود، هرچند که این عنصرها را در علم شیمی فلز نمی‌دانند.
ستاره شناسان در فوریه سال جاری نشانه‌هایی از یک سیاره بالقوه حامی حیات را مشاهده کردند که به دور منظومه “آلفا قنطورس” می‌چرخد که به طور خاص، نزدیک‌تر به “آلفا قنطورس A” است.
مطالعه اخیر “وانگ” و همکارانش به ما کمک می‌کند تا بهتر شرایط فعلی در سیارات سنگی واقع در تقریباً فاصله ۴.۳۷ سال نوری را تخمین بزنیم.
با این حال، “وانگ” معتقد است که قبل از اینکه بتوان در مورد قابلیت سکونت سیارات مشابه زمین در آنجا صحبت کرد، تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه چگونه تفاوت بین آلفا قنطورس A و B و خورشید ما بر تکامل یک سیاره سنگی تأثیر می‌گذارد، ضروری است. اما حتی با وجود اقیانوس‌های اسیدی و بدون اکسیژن آزاد نیز سیاره‌ای مانند این می‌تواند برای سکونت انسان بسیار دوستانه‌تر از مریخ باشد و ما فقط باید راهی برای رسیدن به آن پیدا کنیم که در طول عمر یک انسان ممکن باشد.