گروهی از محققان “دانشگاه آلاباما در هانتسویل”(UAH) در مطالعه اخیرشان موفق به کشف ابری تنها و بزرگ‌تر از کهکشان راه شیری در یک منطقه ناشناخته برای کهکشان‌ها شده‌اند.
ساینسیو – به نقل از ایسنا، این ابر مرموز واقع در خوشه کهکشانی “آبل ۱۳۶۷” پر از گاز داغ با درجه حرارت ۱۰ هزار تا ۱۰ میلیون درجه کلوین(K) است.
آبل ۱۳۶۷(Abell ۱۳۶۷) که با نام “خوشه لئو”(Leo Cluster) نیز شناخته می‌شود شامل حدود ۷۰ کهکشان است و در فاصله ۳۰۰ میلیون سال نوری از زمین قرار دارد.
در این مطالعه محققان این ابر را در یک خوشه کهکشانی که در آن هزاران کهکشان با گاز داغ به یکدیگر متصل شده‌اند، کشف کردند. گفتنی است این ابر تنها، با وجود کشف شدن در یک کهکشان، با هیچ کهکشانی ارتباط ندارد.
این کشف با استفاده از رصدخانه فضایی “ایکس.ام.ام-نیوتن”(XMM-Newton) متعلق به آژانس فضایی اروپا انجام شد. این ابر همچنین با تلسکوپ وی ال تی/ کاوشگر طیفی چند واحدی(VLT / MUSE) و تلسکوپ سوبارو مشاهده شد.
دکتر “مینگ سان”(Ming Sun)، دانشیار فیزیک دانشگاه آلاباما در هانتسویل در این باره گفت: این یک کشف هیجان‌انگیز و همچنین شگفت آور است. این نشان می‌دهد که در علم نجوم که به عنوان قدیمی‌ترین علوم طبیعی شناخته می‌شود، همیشه شگفتی‌های جدید وجود دارد.
به گفته دانشمندان، منشأ ابر باید یک کهکشان بزرگ و ناشناخته در خوشه یاد شده باشد. بنابر تصور دانشمندان وقتی کهکشان میزبان با سرعت ۱۰۰۰-۲۰۰۰ کیلومتر در ثانیه در حال حرکت در گاز داغ بوده است، گاز این ابر تنها، با فشار آن گازهای داغ واقع در خوشه از بین رفته است.
دکتر سان افزود: سرعت آن حدود ۵۰ برابر سریع‌تر از سرعت گردش زمین به دور خورشید است. این سطح نیرو می‌تواند محیط بین ستاره‌ای را از یک کهکشان خارج کند.
ابر گفته شده پس از حذف شدن از کهکشان میزبان، در ابتدا سرد بوده و سپس در میان‌خوشه کهکشانی داغ تبخیر شده است. در دانش اخترشناسی، میان‌خوشه کهکشانی یا فضای میان خوشهٔ کهکشانی یا(ICM) پلاسمای فوق گرم‌شده‌ای است که فاصله‌های بین ستارگان یک خوشه کهکشانی را پر می‌کند.
تخمین زده شده است که این ابر عظیم و مرموز پس از حذف شدن توسط کهکشان میزبان خود، صدها میلیون سال زنده مانده است که این طول عمر شگفت‌انگیز به خوبی درک نشده است اما ممکن است ارتباطی با میدان مغناطیسی ابر داشته باشد.